Misje intronizacyjne różnią się od zwykłych misji parafialnych. Polegają na poświęceniu poszczególnych rodzin i całej wspólnoty Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. – Pragniemy wizerunek Serca Bożego umieścić na najbardziej zaszczytnym miejscu, czy to w domu, czy w pracy.
Misje intronizacyjne sprawiły, że o sercanach usłyszano w różnych zakątkach Polski. Na przestrzeni wielu lat misje intronizacyjne wzbogacano o wiele nowych elementów. Misje to nabożeństwa przebłagalne, błogosławienie dzieci przedszkolnych, odnowienie ślubowań małżeńskich, mocne wiązanie rodziny z obrazem Bożego Serca.
Zawsze w piątek rodziny przynoszą obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa, który zostaje poświęcony. Oddajemy w opiekę Bożego Serca parafię i poszczególne stany. Druga część odbywa się w domach. Rodzina klęka przed wizerunkiem Chrystusa i dokonuje aktu poświęcenia. Do wspólnej modlitwy wraca się chociażby w pierwsze piątki miesiąca
Początków pracy intronizacyjnej polskich misjonarzy sercańskich trzeba szukać w działalności księdza Wincentego Turka, który wygłosił pierwsze misje Bożego Serca w Opatówku k. Kalisza w 1947 roku. – Ożywienie kultu dokonuje się poprzez konkretnych ludzi. To osobista sprawa człowieka, który chce się otworzyć i przyjąć to, co Bóg mu ofiarowuje. Jako duszpasterze staramy się robić wszystko, aby umożliwić wiernym przyjęcie i odnowienie kontaktu z Chrystusem. To uświadomienie sobie tego, że Pan Bóg jest najważniejszy i nie można bez niego prowadzić życia religijnego
